Hij was een typische ‘egel’: een stille, solitaire, maar harde werker.
Hij werkte op de tweede verdieping, in een langgerekte ruimte met geluidsschotten rond de werkplekken en aan weerszijden van de ruimte een trappenhuis. Zijn bureau stond links in de hoek, vlak bij de linker trap en de kapstok. Als hij ’s ochtends binnenkwam, hoefde hij maar twee stappen te zetten en hij was bij zijn eigen afgeschermde werkplek.
Jas ophangen, gaan zitten en beginnen met werken. Zo deed hij dat al jaren. Deze gewoonte was echter zijn enige houvast geworden. Voor het overige was hij verveeld en inspiratieloos.
Dit veranderde nadat hij met zijn afdeling één van onze workshops deed.
De volgende ochtend nam hij bewust de rechter trap omhoog. Aangekomen op de tweede verdieping, vroeg hij de collega die het dichtst bij dat trappenhuis zat of hij zijn jas eens hier op mocht hangen. “Tuurlijk…?”
Daarna liep hij over die hele lange afdeling naar zijn eigen bureau. Op weg daarheen begroette hij iedereen persoonlijk. Collega’s keken elkaar vragen aan, hier en daar werd wat gegniffeld. Dit waren ze van hem niet gewend. Iemand vroeg zelfs plagend: “Heb je opslag gehad ofzo?”
Zijn reactie sloot aan op wat hij tijdens de workshop had opgestoken: “Ik doe het gewoon eens even anders vandaag.”
Deze schijnbaar minuscule benadering bracht tijdens de lunch een gesprek op gang stress, sleur, werkplezier en ontspanning. En kwamen tot de conclusie dat ze zelf de regisseur zijn van hun eigen verveling, iets wat in onze workshops aan de kaak wordt gesteld.
Die ene collega, die altijd stilletjes in dat linkerhoekje bij de trap zat te werken, had met het veranderen van zijn routine zomaar de eerste stap richting verandering gezet….
Ook weten hoe je jouw medewerkers ertoe kunt aanzetten om zélf iets in gang te zetten? Bekijk ons diverse aanbod.
